*Strona Główna
*Dane Adresowe
*Dyrekcja Szkoły
*Nauczyciele
*Rada Rodziców
*Samorząd Uczniowski
*Rozkład Dzwonków
*Plan Lekcji
*Historia w pigułce*O patronie
*Kalendarium
*Historia założenia
|
<<WSTECZ
fraszka
- Z włoskiego słowa "frasca" co oznacza gałązka. Od frasche co
oznacza bagatela, drobnostka. Jest to krótki utwór poetycki będący
odmianą epigramatu, najczęściej żartobliwy i na błahy temat, dotyczy
jakiegoś zdarzenia lub osoby, o charakterze anegdotycznym, zamknięty
wyrazistą puentą stanowiącą wyostrzenie myśli lub konkluzje. Nazwę
wprowadził Kochanowski w okresie renesansu. Fraszka renesansowa
miała charakter głównie sytuacyjny, współczesna posługuje się
chętnie kontrastem form językowych.
|
|
figlik - Jest to utwór
ośmiowierszowy o charakterze epigramatycznym, o treści przede
wszystkim obyczajowej, podający często anegdotę bez puenty, dla
samego zdarzenia. Taki tytuł nadał Mikołaj Rej swoim wierszom,
stanowiącym część "Zwierzyńca".
|
|
dramat renesansowy - W Anglii w
drugiej połowie XVI wieku nastąpił rozkwit kultury pod Elżbietą I.
Panowała tam monarchia absolutna. Była ona dobrym mecenasem dla
sztuki, dramatu i teatru. Wiązało się to ze średniowiecznym teatrem
(misteria, moralitety). Teatr był rodzajem rozrywki dla dworu,
mieszczaństwa i biedoty. Przedstawienia odbywały się pod gołym
niebem na dziedzińcach oberży, dopiero jakiś czas później wybudowano
specjalne dla teatru budynki. Przedstawienia odbywały się
popołudniu. Budynek teatru był wieloboczny lub okrągły. W kształcie
podkowy. Zadaszone miejsca dla bogaczy. Wewnątrz na dziedzińcu
znajdowały się stojące miejsca dla biedoty. Scenę stanowiła
zadaszona platforma. Wokół sceny znajdowały się pochodnie. Dekoracje
były skąpe (napisy - "Tu jest las"). Bohaterowie mówili gdzie są,
jaka jest pora dnia - nie trzeba było używać dekoracji. Kostiumy
aktorów były prywatną własnością. Były bogate i strojne. Aktor był
to zawód, który mogli wykonywać tylko mężczyźni. Autorami sztuk
często byli sami aktorzy. Twórcami epoki elżbietańskiej są:
Thomas Kyd
John Lyly
Christper Marlow
William Shakespeare
Dramat Szekspira:
1.
mistrzostwo w kreśleniu charakteru człowieka (dramat
psychologiczny) i miotających nim sprzecznych uczuć (dramat ludzkich
namiętności) 2.
nastrój grozy i niesamowitości (sceny wizyjne i
fantastyczne). |
3.
zerwanie z trzema jednościami
4.
rezygnacja z chóru
5.
sceny zbiorowe
6.
w tle akcji przyroda (zjawiska atmosferyczne potęgujące nastrój)
7.
swobodna i umowna inscenizacja
8.
odejście od zasady decorum
9.
język patetyczny pełen ozdób retorycznych, ale również
zindywidualizowany. Dostosowany do postaci. Bogactwo mowy potocznej,
regionalizmy, przysłowia, celne powiedzenia.
-
pieśń
- Jest to gatunek liryczny, którego pochodzenie wyprowadza się ze
starożytnej pieśni obrzędowych, śpiewanych przy akompaniamencie
muzyki. Pieśń cechuje uproszczenie budowy, prosta składnia, układ
stroficzny, występowanie refrenów i paraleizmów (powtórzenie jakiegoś
elementu lub zasady budowy). Charakter pieśni wynika z jej związków z
muzyką; ułatwia ukształtowanie melodii. Do tradycji pieśni Horacego
nawiązał Kochanowski. Obok najczęściej uprawianej pieśni jako wiersza
lirycznego, często o tematyce miłosnej, wykształciły się różne jej
odmiany, związane z ramą sytuacyjną (powitalna, pożegnalna, pochwalna,
biesiadna). Istnieją pieśni popularne - ludowe, żołnierskie,
powstańcze, legionowe.
-
tren - Od greckiego słowa "threnos"
czyli lament, pieśń żałobna, opłakiwanie. Jest to utwór poetycki o
tonie elegijnym i charakterze żałobnym, poświęcony wspomnieniu osoby
zmarłej, rozpamiętywanie jej zalet i uczynków. Gatunek ten
ukształtowano w antyku, a do poezji polskiej wprowadził go
Kochanowski.
-
traktat - Rozprawa obszernych
rozmiarów podejmująca podstawowe problemy danej dziedziny wiedzy.
Występuje często w tytułach prac filozoficznych.
-
kazanie, homilia - Przemówienie o
treści religijnej, wygłaszane podczas nabożeństwa, objaśniające teksty
religijne i zawierające pouczenie moralne. Kazania średniowieczne
wprowadzały realia życia codziennego w celu ilustrowania nauk
moralnych. W okresie reformacji zbiory kazań przybrały charakter
utworów literackich niekoniecznie pełniące funkcje użytkowe. Kazania
sejmowe Skargi w proroczym tonie przeciwstawiły ideały heroizmu i
patriotyzmu wzorom życia ziemiaństwa.
-
sielanka - Jest to gatunek poetycki
wywodzący się z antycznej Grecji (idylla Teokryta), obejmujący utwory
utrzymane w pogodnym tonie. Opowiadają one o życiu pasterzy lub
wieśniaków. Gatunek ten w starożytnym Rzymie rozwinął Wergiliusz.
Znany był również w czasach nowożytnych i oznaczał wówczas wierszowany
utwór o formie monologu włożonego w usta postaci literackiej na ogół
pasterza, z przeważającym udziałem elementów dialogowych i opisowych.
Do literatury polskiej ten gatunek wprowadził Kochanowski. Obok
sielanki narracyjne występował również sielanka dialogowa, sielanka
udramatyzowana. Tematyka z życia pasterskiego lub wiejskiego
przedstawiana była w sposób realistyczny lub konwencjonalny (sielanka
konwencjonalna). Dla sielanki staropolskiej charakterystyczna była
dwupłaszczyznowość, polegająca na występowaniu podmiotu wypowiedzi (i
sytuacji) oraz wypowiedzi przytoczonej. W sielance wyrażała się
tęsknota za życiem natury i niechęci do miasta, charakterystyce to dla
kultury dworskiej z właściwym jej pragnieniem zwrotu do ludowości.
-
nowela - Od włoskiego słowa "novella"
co oznacza nowość. Jest to krótki utwór epicki, który charakteryzuje
zwięzłość kompozycji (wyraźny punkt kulminacyjny, puenta),
ograniczenie liczby postaci, wprowadzenie tylko jednego wątku,
skupienie się na jednym tylko problemie, jeden punkt widzenia.
Ukształtowała się ona we Włoszech w renesansie. Stała się środkiem
wprowadzenia do literatury środowiska mieszczańskiego z jego życiem
codziennym i ludźmi, problematyką obyczajową i psychologiczną, co
wyraźnie odróżniało ten gatunek od epiki wierszowanej.
|
*Ogłoszenia
*Z nich jesteśmy dumni
*Nasi Absolwenci
*Po dzwonku
*Galerie Szkolne
*Zajęcia pozalekcyjne
*Biblioteka
*Gazetka szkolna
*Język Polski
*Chemia
*Fizyka
*Sztuka (prezentacja)
*WoS
*Biologia
*Geografia
*W-F
*Historia
|